Home sweet home!

Zoals de meeste van jullie al wel weten: Ik ben weer thuis!! Ik wilde jullie nog even in het kort op de hoogte houden van de avonturen die ik in mijn laatste maand in Azië heb meegemaakt.
Op 12 juli eindigde mijn stage. Ik heb daar een fantastische tijd gehad in het Renaissance Bangkok! Maar ik was toch ook blij dat ik eindelijk vakantie had! Daar hebben we dan ook uitvoerig van genoten! 13 juli om 7 uur ’s ochtends zaten Lieke en ik in het vliegtuig richting Hanoi, Vietnam. (We konden niet wachten!) Daar hebben we twee drukke dagen gehad, want twee dagen is veel te kort om Hanoi te ontdekken! Wat een fantastische stad! Ik heb namens jullie allemaal de groeten gedaan aan Mister Ho Chi Minh himself! ( Hij zei alleen maar weinig terug XD). We hebben in het cachot gezeten, veel tempels bezocht en vervolgens met de riksja naar huis (arme man) omdat we erg moe waren. Heerlijk onder een luifeltje in de stromende regen de bekende Pho gegeten (noodlesoup). ’S avonds met het gehele hostel aan de kroegentocht, duurde alleen maar één kroeg, want de politie kwam binnen vallen. Wij dus maar snel naar huis want, niks tegen Vietnamezen, maar je wilt toch niet echt in aanraking komen met de corrupte communistische politie die daar nog steeds rondloopt.
Next was Halong Bay, we verbleven 1,5 dag op een boot, met natuurlijk nog veel meer Nederlanders (onvermijdelijk) en Engelsen, Amerikanen, Taiwanese Amerikanen en Mr. Hung (onze bartender!) Halong Bay is prachtig!! (Als je door de andere 700 boten heen kijkt die om je heen liggen. En in de grotten naar het plafond kijkt en niet naar de 10000 mensen die voor je lopen). Zo hebben we dus gekanoed door de floating village, langs de eilandjes en grotten en lekker gezwommen in de veel te warme zee. We hebben grotten bekeken, een berg beklommen naar een prachtig uitzichtpunt en nog meer gezwommen. ’S Avonds heeft de crew ons mooi voor de gek gehouden dat we konden gaan ‘squidfishen’. Nou ik heb geen enkele inktvis gezien! Heb het dan ook misschien wel 3 minuten vol gehouden. We hadden een gezellig club, dus ’s avonds heerlijk aan het 333 (bababa) bier! Mmmmm! Wat later uit liep tot Mr. Hung’s Specialty!! 8 verschillende gelaagde shots! En met wat een precisie hij die shots maakte! Daardoor smaakte ze nog beter! Cheers Dustin!
De volgende stap was de nachtbus naar Hue, waar we ’s ochtends vroeg aan kwamen, en omdat we maar weinig tijd hadden wilden we graag naar de Vinh Moc tunnels in de DMZ (Demilitarised Zone).
Zodoende kwamen Mr. Tri en Mr. Duc ons een half uur later ophalen op super gave motoren! Wij hadden dát natuurlijk niet zien aankomen, met onze korte broeken, dus we zijn heerlijk verbrand, het was ook nog 39 graden, dus dat hielp ook aanzienlijk mee! Maar het was het zeker waard! Het was zo leuk, dat we met ze hebben afgesproken dat ze ons de volgende ochtend weer zouden komen ophalen om van Hue naar Hoi an te rijden! We kregen eerst nog even een sightseeing door Hue, we zijn bij een fishing village gestopt (nauwelijks een dorp te noemen) en we hebben even een frisse duik genomen in de Elephant Spring, dat het lokale zwembad bleek te zijn! Het was weer een prachtige rit en zoveel leuker om je tijd achterop de motor te spenderen dan in een bus waar je alleen maar de snelweg ziet! Dus mocht je ooit naar Vietnam gaan, bel Mr. Tri!
Hoi an is echt de droom van elke vrouw! Wat een super stad om te shoppen! En ook nog een super mooi strand met palmbomen!!  Mam…, ;)
De volgende stop was Nha Trang, een Russisch heloord, gelukkig waren we heel erg moe van al het gereis van de afgelopen dagen dat we hier lekker de hele dag op het strand hebben gelegen! Al vanaf 7 uur ’s ochtends! (Nachtbussen arriveren zo vroeg dat je nog niet kunt inchecken, dus dan maar slapen op het strand) We hebben wel het strand ook vanuit de lucht kunnen bekijken tijdens het Para-sailen! Erg leuk! 
De laatste stop in Vietnam was Saigon/ Ho Chi Minh City. Wat een prachtige stad! We zijn er nog een dagje op uit geweest naar de Mekong delta, waar ze kokosnootsnoepjes hadden, cobra’s of phytons en een leuk kanoetochtje door de jungle. De laatste dag hebben we een beetje rondgestruind door de stad en ’s middags wat gedronken met Tjeerd Schouten en zijn nieuwe vrouw. Dat was ook echt een leuke ervaring! 
Toen zat mijn tijd er al weer op en hebben Lieke en ik afscheid van elkaar genomen want na toch meer dan 5 maanden op elkaar’s lip te hebben gezeten moesten we nu ineens een maand zonder elkaar! Ik vloog terug naar Bangkok om in een verschrikkelijk hostel te blijven slapen, alvorens naar Koh Phangan te gaan waar ik Nadia en Lao en Kim en Edie zou zien! Lieke bleef nog een paar dagen in Vietnam en ging daarna door naar Cambodja.
Tja mijn verjaardag kwam er aan en ik vond het toch wel erg leuk om het meest beruchte feest (misschien wel van de wereld), The Full Moon Party op Koh Phangan, met mijn lieve vriendinnetjes mee te maken! Het was een gekkenhuis! Misschien is het verstandig niet verder op de details in te treden XD.
Na afloop van het gekkenwerk op Koh Phangan ging ik door naar Koh Tao om mijn Open Water Dive Certificate te halen! Dat was drie dagen, inclusief overnachting in een heerlijk groot bed. Ik heb daar ook leuke mensen ontmoet, ook enge vissen. Het koraal rondom Koh Tao moet prachtig zijn voor snorkelaars, als duiker kwam ik zowat meer mensen tegen onder water dan vissen, en al helemaal geen haaien of walvishaaien. Erg jammer. Wel triggerfish… Nou ja we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen (alleen een hap uit mijn vinnen) en ik heb mijn Certificate gehaald!

Ik ben in mijn eentje doorgereisd naar Myanmar. Want Myanmar is pas sinds 2011 officieel opengesteld voor toerisme en nu had ik de kans daar naartoe te gaan en het pure Aziatische Boeddhistische leven te ervaren. Over 5-10 jaar zit het net zo vol met toeristen als Halong Bay! Dus daarom had ik zoiets van ‘daar móét ik heen!!’
Ik landde op 1 augustus in Rangoon, daar vond ik een heel vervelend hostel voor maar liefst 4 USD! Ik trok mijn stoute schoenen en mijn regencape aan en ging op pad om de stad te ontdekken. Op een gegeven moment regende het zo hard dat het door mijn regencape heen kwam dus besloot maar te gaan lunchen. Een man vertelde me dat ik voor de rijst echt naar 15th street moest. Okee. Dan doen we dat maar. Nou het was heerlijk!! Ik kreeg onwijs lekkere stukjes varkensvlees, drie verschillende soepen, een bord vol rijst, een volle theekan voor mijzelf en nog een mandje vol met gras/blaadjes/kruiden waarvan ik geen idee had wat ik er mee moest doen! De serveerster kwam na 3 minuten al weer vragen of ik nog iets nodig had, en ik dacht misschien een grotere maag?! Want ik krijg dit nooit op! Ze vonden het allemaal ongelooflijk interessant om te kijken hoe ik hun eten op at. Dit was zo’n leuke ervaring (zelfs het toilet) dat ik die lieve mensen een kleine fooi wilde geven. Maar dat wilde ze absoluut niet aannemen! Nou dat zie je toch echt nergens meer op de wereld! Zo bijzonder!
Ik heb een heel eind rondgelopen door de stad, langs de markt en naar de Sule Pagoda, zonder ook maar één toerist tegen te komen! Toen ik bij de pagoda kwam, liep ik tegelijk met Harley, een Australiër, naar binnen. Ja de eerste toerist!! En hij zei precies hetzelfde! XD
We werden aangesproken door een monnik, die ons rondleidde door de pagoda, en op het laatst vroeg hij: ‘waar gaan jullie nu heen?’ en wij ‘eehm..’ dus zegt de monnik kom op volg mij naar de Schwedagon Pagoda! Hij heeft ons helemaal op sleeptouw genomen om ons naar de volgende pagoda te brengen. Ik was stomverbaasd.
’s Avonds in het hostel ontmoette ik mijn roomies, een Duitse vader, een Italiaanse student en een Taiwanees uit Vietnam. We konden het goed vinden dus besloten met z’n allen wat eten te zoeken en een biertje te gaan drinken ergens. Nou dat was nog een hele klus. Het eten niet, maar het biertje. Het leek wel alsof het 5 uur ’s nachts was, de straten waren zo leeg en verlaten, terwijl het pas 9 uur was. We hebben een heel eind rondgelopen voor we een kraampje tegen kwamen die alleen maar lauw bier had. Blegh. Sprak natuurlijk ook geen Engels. Uiteindelijk, maar dan meen ik ook echt dat we dik een uur moesten zoeken, kwamen we in een steegje waar een aantal cafe’s zaten waar gemixt, locals en toeristen biertjes zaten te drinken. Gelukkig. De volgende dag ben ik langs het huis van Aung San suu Kyi gereden, jammer genoeg niet veel te zien, en vervolgens langs het graf van haar vader Generaal Aung San geweest. De geschiedenis van deze familie en de moed van deze vrouw spreken mij zo aan. Ik heb echt heel veel bewondering hiervoor. (Als je niet weet waar ik het over heb, moet je de film ‘The Lady’ maar eens bekijken, echt een aanrader!)
De volgende stop was Inle Lake. Ik zat in de bus met alleen maar locals, maar gelukkig ook nog twee Nederlandse meiden, die ook heel opgelucht waren mij te zien. Manon en Karlien. Twee hele aardige meiden. Maar het was geen fijne rit. Ik had echt al heimwee naar Rangoon en zo’n spijt dat ik er maar 1 nachtje gebleven was, terwijl ik ook weer heel nieuwsgierig was naar Nyaungswe, het enige plaatsje in die regio dat opengesteld is voor toeristen. Manon en Karlien hadden al een accommodatie geboekt dus stelden voor dat ik mee ging, om te kijken of er nog een kamer vrij was. Nou dat was echt de mooiste accommodatie ever. Voor 12 dollar. (Accommodatie in Myanmar is duur, omdat er nú al meer toeristen zijn dan er accommodatie is). Ik ben hier twee nachten gebleven en heb twee dagen opgetrokken met de meiden. We hebben een dagtocht gemaakt op een longtailboot over het Inle Lake. Mooie pagoda’s gezien, floating gardens, floating villages, hoe ze de boten maakten, hoe ze kleren weven en touw spinnen, hoe ze hun eigen sigaren maken en de beroemde ‘longneck tribe’. Dit is een stam waarbij de vrouwen ringen om hun nek dragen om hun nek te verlengen, elke jaar krijgen ze een ring erbij vanaf een bepaalde leeftijd. Zonder deze ringen kunnen deze vrouwen niet meer leven. Dit was iets waar ik gewoon echt heel hevig van schrok. Dit is zo onvoorstelbaar. Ik vond het echt een beetje eng. Het waren super lieve mensen, maar gewoon echt zo onvoorstelbaar. Ja ik schrok echt heel erg.
De tweede dag wilden wij een fietstocht maken, goed plan leek ons. Totdat een van de banden plofte. Maar wel echt ontplofte eigenlijk. Wij vragen aan de sporadische voorbijgangers of er in de buurt is was waar we hem konden proberen te plakken. ‘Over there’ krijg je dan als antwoord, dus dan loop je maar door totdat je weer iemand ziet aan wie je het kan vragen. Uiteindelijk kwamen we langs een huis waar inderdaad allemaal lege binnenbanden aan het hek hingen. Dus we gingen naar binnen om te vragen of ze wilde proberen onze band te plakken. Het zoontje is er echt heel erg druk mee geweest. Ik denk dat we wel een uur binnen hebben gezeten. We werden uitgenodigd en kregen thee. We hebben hele conversaties gevoerd met die twee vrouwen zonder ook maar een woord van elkaar te verstaan. Op een gegeven moment pakte ze een klein fotoalbum en liet ze ons hun trouwfoto’s zien, dat was wel zo bijzonder. Manon had een aantal foto’s bij zich van haar vriendje en vrienden die liet ze aan die mensen zien. Het was echt een bijzonder ervaring. Ze vonden het zo interessant en zo leuk! Het is jammer genoeg niet gelukt om de band te plakken want hij was gewoon echt helemaal verrot. Ze wilden eerst geen geld aannemen, maar toen we het jongetje wat aanboden was hij toch wel erg blij en ze konden het erg goed waarderen.
Helaas hebben we wel terug moeten lopen, maar het was een mooie wandeling, langs de rijstvelden en langs de lokale bevolking.
’s Avonds heb ik nog een traditionele Birmese massage gehad, nou dat is ook echt een aanrader! Dat is echt de meest bizarre massage die je ooit gehad hebt! Toen ging ik alweer op weg naar Bagan, weer met de bus. Daar ontmoette ik Jip en Athos, ook twee Nederlanders die weer samen reisden met Carlos en Daniël uit Spanje. Zo waren we met z’n vijven.
Onderweg stopte de bus opeens om 2 uur snachts. Ik ging naar buiten om te kijken wat er aan de hand was want binnen was het niet meer uit te houden toen de airco uit ging. Toen ik uitstapte struikelde ik bijna over de chauffeur die buiten op de grond voor de bus lag te slapen. En ik zag dat het hele verkeer ineens stil stond. Er stonden allemaal bussen en auto’s stil. Ik liep met Athos naar voren om te kijken wat er aan de hand was. De weg was verspert en er zaten een aantal militairen achter aan een tafeltje met grote geweren. Wij durfden eigenlijk niet zo goed voorbij de versperring maar we waren toch erg nieuwsgierig. Iemand anders zei dat we er wel voorbij mochten dus liepen we op de militairen toe om poeslief te vragen wat er aan de hand was en waarom de weg verspert was. ‘What do you want’ schreeuwde er een best wel agressief naar ons, dus we liepen maar snel weer weg. Je weet maar nooit in dit soort corrupte landen. Om 4 uur ging alles pas weer rijden.

Ik ben ook twee nachten in Bagan gebleven, de eerste dag hebben we op twee paard en wagens een rondtocht gemaakt door Old Bagan. Het is een prachtig uitgestrekt landschap waar echt wel duizenden kleine en grote oude pagoda’s te vinden zijn. Dit is echt een van de mooiste gebieden! De tweede dag zijn we naar Mount Popa geweest. Dat is een heilige berg waar een heilige tempel op staat waar ze de 37 nats vereren. Dat zijn een soort geesten die ze vereren in het Birmese Boeddhisme. ’s Avonds ben ik met Jip nog naar een Pagoda geweest om daar de sunset te bekijken en dat was echt iets heel bijzonders. Athos had bijna geen geld meer over ( en je kan niet pinnen in Myanmar, dus gewoon superdom) en de Spanjaarden hadden nooit echt en mening vonden alles we best. Dus ik had eigenlijk zoiets van ik moet snel maken dat ik weg kom uit dit groepje lamballen. Dus ik zei dat ik de volgende ochtend met de boot naar Mandalay zou trekken. En helaas gingen ze allemaal mee, behalve Athos die terug ging naar Rangoon, omdat hij alleen nog maar heel zuinig kon leven. Nee ik heb een leuke tijd met Jip gehad, maar de Spanjaarden hebben we gelukkig daarna niet veel meer gezien. We hebben echt in het lelijkste hostel overnacht daar. Het was serieus net een gevangenis! Misschien was het wel ooit een gevangenis. Nou ja het was in ieder geval een stuk goedkoper dan de rest en we hadden wel prima ontbijt er bij in zitten. Ik wilde die eerste avond daar naar The Moustache Brothers, maar helaas waren ze gesloten die avond. Dus we gingen nog een keer met z’n vieren uit eten, die Spanjaarden hadden gelezen over een leuk restaurant.. Super blunder, het was en heel erg ver lopen, en we waren heel erg hongerig en we konden het uiteindelijk niet vinden. Zucht! Terwijl er naast ons hotel, een super leuk en beroemd Indisch straat restaurant zat! Grrrr. Dat was de laatste keer dat ik de Spanjaarden gezien heb XD. Ik ben mijn enigste dag in Mandalay om 5 uur ’s ochtends vertrokken met Mr. Zaw die mij op een scooter rond leidde door de omgeving van Mandalay. Wij zijn eerst naar de langste brug ter wereld gegaan, ‘The U beinn Bridge’ in Amarapura. Heel primitief in elkaar getimmerd met houten palen en planken maar wél de langste brug in de wereld. Heel indrukwekkend. Helaas niet veel van de sunrise te zien, erg bewolkt. We hebben door ontbeten, Chinese donuts en samoza’s en nog veel meer, het was heerlijk maar veel te veel. En Mr. Zaw trakteerde! Wow! We hebben de hele dag rondgereden, hij heeft me vier dorpjes rond Mandalay laten zien en ook nog de hoogtepunten van Mandalay zelf. Het was een heel bijzondere dag, hij heeft me heel erg bijzondere plekken laten zien en hij had er zelf zo’n plezier aan! ’s Avonds ben ik met Jip dus wél naar het Indische Restaurant gegaan en daarna ben ik alleen door gegaan naar The Moustache Brothers. Gelukkig waren ze vandaag wel open! The Moustache Brothers zijn een familie, Par Par Lay en Lu Zaw zijn broers en Lu Maw is een neef, hun vrouwen doen mee aan deze cabaret show. Een aantal jaar geleden traden ze op in het huis van Aung San Suu Kyi en Par Par Lay maakte een grapje over de regering. Dat leverde hem 7 jaar gevangenisstraf op en toen hij er uit kwam werd het hem verboden nog op te treden in het Birmees. Hij is nog een aantal keer opgepakt, maar het hield hem niet tegen om door te gaan met zijn shows voor toeristen. Met deze shows willen ze de toeristen laten weten hoe het er werkelijk aan toe gaat in het land. Het is natuurlijk hartstikke illegaal wat ze doen, maar ze hebben een soort machtspositie gecreëerd omdat hun shows zoveel toeristen trekken. Toen ik daar was was Par Par Lay er echter niet, Lu Zaw presenteerde alles. Aan het eind van de show zei hij: ‘Wij zijn elke dag open, maar afgelopen week waren wij gesloten omdat onze broer Par Par Lay overleden is’. Nou ik zweer het je, bij iedereen stonden de tranen in de ogen, het verdriet van deze mensen was zo groot dat het de hele huiskamer vulde en dat zelfs alle gasten er tranen van in de ogen kregen. Ook ik. Dit was zo een bijzonder moment. Dat vergeet ik nooit meer! Par Par Lay is op 2 Augustus overleden.
Dat was mijn laatste avond in Myanmar en ook wel een van de indrukwekkendste momenten. De volgende ochtend zou ik naar het vliegveld vertrekken om weer terug te vliegen naar Bangkok. Ik was mijn backpack weer aan het inpakken toen er plots op de deur geklopt werd door een medewerker van het hotel. Die zei wat in het Birmees, nou dat verstond ik natuurlijk niet, maar hij pakte me bij mijn pols en trok me mee naar beneden, naar de lobby. En wie stond daar: Mr. Zaw! We hadden de vorige dag over de Birmese thee gepraat, ook veel gedronken! En nu kwam hij mij een zakje thee brengen! Ik vond dat toch wel zo’n lief gebaar! Dat is echt het voorbeeld van de Birmese cultuur!
’s Avonds kwam ik weer aan in Bangkok en heb ik een hotelletje gezocht in Soi Rambuttri. Want de volgende morgen zou de trein vertrekken naar Cambodja. Ik was echter vergeten dat de tijd op mijn telefoon nog ingesteld stond op de Birmese tijd, die een half uur later is. Dus ik miste de trein. Gelukkig kon ik nog een bus vinden die ook naar Siem Reap ging. Het was erg chaotisch, maar uiteindelijk kwam ik aan in Siem Reap. Op de bus ontmoette ik Tom, een Amerikaan en twee Duitse jongens met wie ik een hotel heb gezocht. We kwamen uit op het dak van het Backpackers hostel voor 3 dollar per nacht. We hadden muskieten netten dus dan mag je niet klagen!  We hebben de Angkor Wat tempels in een dag bezocht, eigenlijk veel te weinig tijd, we hebben ook lang niet alles gezien. Maar ik was kapot na 1 dag, en toegangskaarten zijn gewoon veel te duur, 20 dollar per dag.
De tempels van Angkor, zijn onbeschrijfelijk mooi! Echt de mooiste die ik in heel Azië gezien heb! De Tomb Raider tempel was de mooiste van allemaal! Zo bijzonder! Ja ik weet niet wat ik er nog meer over moet zeggen!
Het was een beetje zonde eigenlijk want de volgende dag voelde ik me echt niet zo lekker dus ik ben in bed blijven liggen. Ik ben er uit gekomen om te ontbijten, maar ging regelrecht weer terug mijn bed in. ’s Avonds ben ik nog wel gaan Quadbiken, want ja dat had ik immers al betaald. Dat was wel echt ontzettend gaaf! Heerlijk door de modder, over het platteland, langs rijstvelden, de ondergaande zon. Echt schitterend! Maar daarna weer mijn bed in. De volgende ochtend nam ik de bus weer terug richting Bangkok, dit was niet echt een hele prettige rit, en ik kwam ook bijna niet de grens over, omdat die mensen zelf zo stom zijn dat ze niet begrijpen dat je geen visum nodig hebt als je Thailand maar voor minder dan 15 dagen binnen wilt!
Gelukkig stond mijn bed al klaar in Bangkok, Lieke en Lysanne met haar vriend waren al eerder in Bangkok aangekomen. De laatste dag heb ik nog met hun doorgebracht in Bangkok. En toen zat het er al weer op.
15 augustus vlogen we rond 12 uur en om 7 uur ‘s avonds zouden we aankomen op Amsterdam. We hebben echt heel erg geluk gehad dat we überhaupt mee konden met het vliegtuig! Er waren problemen aan het vliegtuig dus moesten ze een kleiner vliegtuig in zetten, zo waren er dus 100 mensen die niet mee konden met de vlucht. Waaronder wij. Ik denk echt dat er zo’n wanhopige blik in mijn ogen te lezen was dat de medewerkster toch heeft gezegd dat wij toch mee mochten op de vlucht. Ik ben nog nooit iemand zo dankbaar geweest! Ik kon haar wel zoenen! Mijn koffer bleek ook nog 3 kilo te zwaar te zijn, terwijl ik een halve vuilniszak achter heb moeten laten in Bangkok, maar dat heeft ze door de vingers gezien. Echt! Ik houd van de Thaise mensen!
Ik was zo opgelucht dat ik in de vlucht zat dat vanaf dat moment alles meeviel. Maar we hadden ook echt geluk die dag. We mochten overal voor, we hoefden niet aan te sluiten achter in de rij. We kregen de laatste gehaktballen. En uiteindelijk konden we voet zetten op de Nederlandse bodem!! Het was zo fijn om Papa en Wiebe en Oma daar op het vliegveld te zien!! De kroket smaakte zo ontzettend goed!

Dit was mijn verhaal, natuurlijk kan ik niet te diep op alles ingaan want dan zou ik een verslag hebben van een miljoen woorden in plaats van 4000. XD Maar ik wilde graag dit verhaal even met jullie delen. Nu ben ik alweer drie weken in Nederland. Ik heb een week gewindsurft met papa en Wiebe, een week met mama in Maastricht geklust en vervolgens de eerste week op school doorgebracht.
Het gaat goed met me, ook al was het best een heftige ‘reverse cultureshock’ waar ik nog steeds niet helemaal goed aan gewend ben.

Ik wil iedereen bedanken die met zoveel belangstelling mijn verhaal heeft gevolgd!